Beton jest stale narażony
na szereg czynników agresywnych: - działania atmosferyczne (deszcz, mróz, promieniowanie UV, wiatr),
- różnice temperatur,
- chemikalia
rozpuszczone w wodzie opadowej, gruntowej i samym betonie,
- jony gazowe związków kwaśnych (CO2, CO, SO2, Cl).
- działania biologiczne pochodzące od zwierząt i roślin.
Działania niszczące i
osłabiające beton: - Dwutlenek węgla (CO2) wywołuje karbonatyzację betonu zmniejszając lub niszcząc
alkaliczną ochronną strefę otuliny zbrojenia.
- Dwutlenek siarki (SO2) łącząc się z wodą tworzy kwas siarkowy i siarkawy -
wywołujące odczyny kwaśne niszczące beton i stal.
- Woda (H2O) potęguje, bo ułatwia wchłanianie w beton związków chemicznie
szkodliwych wobec betonu i stali.
- Woda
zamarzając w komórkach betonu zamienia się w lód zwiększający swoją objętość i rozsadzający
struktury betonu.
- Jony chlorkowe
(Cl-) łącząc się z wodą tworzą kwas solny tworzący odczyny kwaśne niszczące beton i
stal.
- Tlen (O2)
penetrując masę betonu poprzez kanaliki, szczeliny i rysy przyśpiesza tempo korozji
stali.
- Zbyt słabe zagęszczenie mieszanki
betonu przy układaniu tworzy liczne kanaliki i pory w betonie - czyniąc gotowe przestrzenie na
wnikanie związków szkodliwych wobec cementu.
- Zbyt mała grubość lub
porowata struktura otuliny zbrojenia czyni ją bezużyteczną.
Pory i rysy w betonie są tym większe, im:
- niższa klasa betonu,
- słabsze jego zagęszczenie, - mniej dokładne
szalunki, - większy wskaźnik w/c, - słabsza pielęgnacja betonu, - wyższa temperatura powietrza przy
betonowaniu, - mniejsza odporność betonu na
zamarzanie, - większe odstępstwa przy betonowaniu
zimą, - większe przeciążenia dynamiczne i
statyczne, - większe zasolenie wody powodujące
krystalizację soli, - większe różnice temperatur w
otoczeniu.
Jony chlorkowe - ze względu na dużą swoją przenikliwość, dużo wcześniej atakują stal,
zanim karbonatyzacja pokona strefę ochronną otuliny betonowej. W wyniku karbonatyzacji betonu,
wartość pH w otoczeniu stali obniża się razem z upływem lat. Z chwilą spadku pH poniżej 10 kończy
się ochronny charakter otuliny betonowej. Poniżej pH równego 9 rozpoczyna się korozyjne atakowanie
stali. Produkty korozji stali pęcznieją i rozsadzają otulinę betonową zwiększając powierzchnię
bezpośredniego styku czynników szkodliwych ze stalą. Istniejące strefy prądów błądzących dodatkowo
uaktywniają tempo korozji.
Z tych
wszystkich powodów, naprawa żelbetu czy samego betonu musi być skuteczna i
zabezpieczać na przyszłość beton i stal przed destrukcją. Aby tak było, technologia napraw musi
spełniać szereg wymagań, zaś prace muszą być realizowane niezwykle
starannie.
|